You are on page 1of 1

ALAMAT NG BAYAMBANG

Kapapadpad pa lamang ng mga Kastila sa ating


bayan. Wala pang ngalan ang iba’t-ibang lupain na
nasasakop ng Pilipinas.

Sa isang maliit na bayan, kakaunti pa lamang ang


naninirahan. Sa lugar na ito na lubhang napakarami ng
punongkahoy. Karamihan sa mga ito ay ang puno na
nagngangalang “alibangbang.”

Sa bayang ito lumaki at nagkaisip si Elias. Si


Elias ay maagang naulila. Natuklaw ng ahas ang
kanyang ama at ang ina naman ay namatay sa
pagluluwal sa kanya. Dahil ulila ay natuto si Elias na
mamuhay ng nag-iisa. Pangangahoy ang kanyang
ikinabubuhay. Maghapon siyang mangangahoy at
kinabukasan ay iluluwas niya sa bayan ang kanyang mga
nakahoy upang doon ipagbili. Sa ganitong paraan
nabuhay si Elias.

Noon ay panahon ng Kastila,


karamihan sa mga kababayan ni Elias ay
hindi gaanong naglalalabas ng bahay. Sa
kadahilanang natatakot sila na makita ng
mga dayuhan. Tanging ang batang si Elias
lamang ang araw-araw umaalis ng bahay.

Isang araw sa kanyang pamamahinga


sa lilim ng punong alibangbang ay may mga
Kastilang dumaraan. Katanghalian noon
kaya’t ang mga dayuhan ay sumilong din sa
lilim. Nasiyahan naman ang mga ito sa
pamamahinga sa ilalim ng puno. Dahilan
kung kaya’t tinanong nila ang pangalan ng
puno.

“Alibangbang,” ang sagot ni Elias.

Sa kadahilanang hindi gaanong


sanay ng salitang Tagalog ang mga Kastila
ay hindi nila masabi ang alibangbang, sa halip ay “Bayambang”. Simula noon ang maliit
na bayan ay tinawag na ‘nayon ng Bayambang’.

You might also like