ANG ASO AT ANG UWAK

Ang ibong si Uwak ay lipad ng lipad

Nang biglang makita tapang nakabilad
Agad na tinangay at mulling lumipad
Sa dulo ng sanga ng malagong duhat.

Habang kumakain si Uwak na masaya

Nagpakubli-kubli nang huwag makita
Nang iba pang hayop na kasama niya
At nang masarili kinakaing tapa.

Walang anu-ano narinig ng Uwak

Malakas na boses nitong Asong Gubat
“Sa lahat nang ibon ika’y naiiba
Ang kulay mong itim ay walang kapara”.

Sa mga papuri nabigla ang Uwak

At sa pagkatuwa siya’y humalakhak;
At ang kagat na karne sa lupa’y nalaglag
Kaagad nilundag nitong Aso Gubat

At ang tusong aso’y tumakbong matulin

Naiwan si Uwak na nagsisi man din
“Isang aral ito na dapat isipin
Ang labis na papuri’y panloloko na rin”.

ANG MADALDAL NA PAGONG

Isang umagang maganda ang panahon na nagkita-kita sa tabing-sapa ang

magkakaibigang si Pagong Daldal,, si Abuhing Gansa at si Puting Gansa.
Nagkuwentuhan sila,di nagtagal nagpaalam ang magkapatid na gansa.

“Isama niyo naman ako sa inyong tirahan sa kabilang ilog” pakiusap ni Pagong
Daldal.

“E, paano ka naming maisasama ay wala ka namang pakpak at hindi ka

makakalipad?” wika ni Abuhing Gansa.

“Oo nga,”wika ni Pagong Daldal na halatang lungkot na lungkot.

 “Sandali may naisip ako,” wika Puting Gansa. Maiisama ka naming kung susunod
ka sa aking sasabihin.”

“Salamat. Ipapangako kong susunod ako sa ipag-uutos ninyo,” wika ni Pagong

Daldal.

Kumuha ng patpat si Puting Gansa at saka ipinaliwanag ang dapat gawin ni Pagong
Daldal.

Kakagatin mo itong patpat sa gitna. Kakagatin naman naming ni Abuhing Gansa

ang magkabilang dulo at saka tayo lilipad. Kaya lamang, ito ang tatandaan mo. Huwag na
huwag ka magsasalita kung hindi ay mahuhulog ka at lalapak sa lupa.

“O, hala. Tayo na, kagatin mo na ang patpat, kaibigang Pagong,”wika ni Puting
Gansa.” Tandaan mo,huwag kang magsasalita. Wala kang pakpak at kapag nakabitiw ka,
tiyak na lalagpak ka sa lupa.”

“Hindi ako magsasalita,”pangakong muli ng Pagong Daldal.

Kinagat ni Abuhing Gansa ang isang dulo ng patpat at ang kabilang dulo ay kinagat
ni Puting Gansa. At sila ay lumipad na.

Tuwang-tuwa si Pagong Daldal nang nasa ibabaw na sila ng mga punong kahoy!
Waring naakyat sa langit ang pakiramdam ni Pagong Daldal.

Nakita ng mga batang nagsisipaglaro sa parang ang lumilipad na pagong.

Naghiyawan sila sa tuwa at itinuro nila ang pagong na kagat-kagat ang patpat!

“Tignan ninyo ang Pagong Daldal! Lumilipad!”

“Ha!Ha!Ha!Ha!Ha!Ha!”

Nagalit si Pagong Daldal.

Hindi natapos ang iba pang sasabihin ng Pagong Daldal. Tuloy-tuloy siyang
bumagsak sa lupa.

“Kaawa-awang Pagong!” nawika na lamang ni Puting Gansa at ni Abuhing Gansa.

 ANG MATAKAW NA ASO

May isang asong salbahe at napakatakaw, wala na itong ginawa kung hindi ang
mang-umit at mang-agaw ng pagkain sa maliliit na tuta. Isang araw habang siya ay
naglalakad, ay umabot sa kanyang ilong ang masarap na amoy. At dahil siya ay
nakaramdam na ng gutom, sinundan niya ang pinakamasarap na amoy.
Patuloy siya sa paglalakad hanggang makasalubong niya ang isang maliit na aso.
May kaat-kagat na buto ang tuta.
Bigla niyang inangilan ang aso. Sinadya niyang umangil ng ubod ng lakas para
lumabas ang kanyang matutulis na ngipin. Nagulat ang maliit na aso, sa labis na takot ay
napanganga at nabitawan ang kagat-kagat na buto,saka kumaripas ng takbo papalayo.
Natuwa ang matakaw na aso. Nagpalinga-linga siya sa pag-aalalang baka may
malaking aso na makaamoy sa masarap na buto at maagawan siya at ipinasya niyang
huwag muna itong kainin.bigla niyang kinagat ang buto at tumakbo papalayo sa lugar na
iyon, hanggang sa makarating siya sa isang ilog. Habang naglalakad siya sa pampang ng
ilog ay may nakita siyang isa pang aso, tingin niya ay mas maliit ito kaysa sa sakanya.
Tulad niya ay may kagat-kagat din itong buto.
Dahil alam niya na mas malaki siya at nakakalamang