Alamat ng Kawayan Kawayan. Wala kasi siyang bunga na maipamimigay.

Wala siyang silbi kung prutas ang pag-uusapan.

Noong unang panahon, ang puno ng Kawayan ay
hindi yumuyuko. Mayabang ito at laging taas-noo.
Ipinagmamalaki nito ang makinis na katawan.

Berdeng-berde ang kabuuan ng Kawayan.

Sariwang-sariwa ang kulay nito lalo na kapag nasisikatan
ng araw.

Pero mainggitin ang kawayan. Lagi at lagging

naiinis siya kung hindi pinahahalagahan. Kapag
nalalaluan siya ng ibang puno at halaman ay nagtatanim
siya ng galit. Masama siyang mapahiya sapagkat
tumatawag siya ng kaibigang handang maghiganti upang
maiangat lang ang narumihan niyang pangalan. May Sa galit ni Kawayan ay tinawag niya ang kaibigang
isang pagkakataong naparaan ang ilang kabataan sa Hangin. Pinakamalakas na ihip ang higanti ni Hangin.
kagubatan. Nagpalinga-linga sila. Nang makitang wala Nagbagsakan ang lahat ng bunga ng Bayabas, Santol,
man lang bunga ang kawayan, nilayuan nila ito. Caimito at Makopa. Tuwang-tuwa si Kawayan.

Nilapitan nila ang puno ng Bayabas at Santol.
Tuwang-tuwa sila sa pamimitas ng mga bunga. Inilapag
nila sa damuhan ang dilaw na dilaw na Santol at berdeng-
berdeng mga Bayabas. Nilapitan din nila ang mga puno
ng Makopa at Caimito. Namitas sila ng bunga.
Matatamis at pulang-pula ang mga Makopa. Hinog na
hinog na rin ang mga Caimitong kulay lila.
Tuwang-tuwa ang mga kabataan habang ang mga
prutas ay pinagsasaluhan. Inggit na inggit naman ang
Minsan ay may nagawing magkasintahan sa
kagubatan. Nagpalinga-linga ang binata. Nang makitang
walang bulaklak na mapupupol sa puno ng Kawayan ay
nilayuan nila ito. Natuwa sila nang malingunan ang mga
halamang Rosal at Sampaguita. Dali-daling namupool ng
mababangong bulaklak ang binata. Ang mahalimuyak na
Rosal at Sampaguita ay handog na nakapagpaligaya sa
dalaga. Dahilan sa magagandang bulaklak ang
magkasintahan ay lalong pinagbigkis ng matapat na pag-
iibigan.
 Inis na inis na naman si Kawayan. Wala siya kahit pahalagahan. Na ang inggit ay di dapat mamugad sa
isang bulaklak na maiaalay. Sa pagkapahiya sa sarili puso ninuman.
tinawag niya ang kaibigang si Ulan.
Iyan ang alamat ng mapagmataas na Kawayan.
Sunud-sunuran si Ulan. Upang maipaghiganti ang
Kawayan, pinalakas ng Ulan ang kanyang mga patak.
Nasira sa mga tangkay ang magagandang bulaklak na
Rosal at Sampaguita. Palihim na napangiti si Kawayan.

Isang tanghaling tapat ay may dalawang

matandang nahapo sa paglalakad. makapagpahinga,
naghanap si Lolo Guillermo at Lola Jovita ng punong
may malalabay na sanga. Hindi man lang nila pinansin
ang mga sanga na Kawayan pagka’t makikitid ang mga
dahon nito. Natuwa sila nang matanawan ang puno ng
Banaba. Talagang malalapad ang mga dahon nito na
masisilungan kung ikaw ay maiinitan ng sikat ng araw.
Napansin ito ng nakasimangot na Kawayan. Nang
makaalis na si Lola Jovita at Lolo Guillermo ay tinawag ni
Kawayan ang mga kaibigang Tagak. Ipinaghiganti ng
mga Tagak ang inggit na inggit na si Kawayan sa
pamamagitan ng pagpigtal sa lahat ng dahon ng Banaba.
Nakalbo ang kaawa-awang puno na lubhang ikinagalak ni
Kawayan.

Lingid sa kaalaman ni Kawayan, nakarating kay

Bathala ang pagiging mainggitin at mapagmataas nito.
Bilang parusa, ang laging nakatingalang si Kawayan ay
pinayuyuko ni Bathala kapag hinihipan ng malakas na
hangin. Ang pagyuko ni Kawayan ay pagbibigay halaga
na anumang biyayang handog ni Bathala ay dapat na