KAHAPON, NGAYON, AT BUKAS

Sa bawat 'sanlinggo'y may dalawang araw

Na di natin dapat pagkaabalahan
Dal'wang araw itong dapat na hayaang
Ligtas sa pangamba at takot kaylanman.

Ang isa sa mga araw na nabanggit

Ay yaong KAHAPON, kasama't kalakip
Ang lahat ng kanyang kamaliang hatid,
Ang pagkabalisa, kapintasan, sakit...

Mga kabaliwan at kirot na taglay.

Ang kahapong iyan ay minsang lumisan
At kanyang paglisan ay magpakaylanman
Higit pa sa ating kayang mapigilan.

Lahat mang salapi sa buong daigdig

Sa kahapo'y hindi makapagbabalik
Ang isang nagawang ano man ang liit
Ay hinding-hindi na kaya pang ituwid.

Saka hindi na rin kaya pang burahin

Ang isang salitang nasambit na natin
Pagkat ang kahapon, katulad ng hangin,
Ay naglaho na nga sa ating paningin.

Ang isa pang araw na hindi rin dapat

Pakaisipin pa nang lubha'y ang BUKAS,
Ang mga kaaway nito at pabigat,
Dakilang pangako't pangit na pagganap.

Iyang bukas mandin ay di natin hawak:

Ang araw ng bukas ay muling sisikat
Maaaring yao'y may ningning at kislap
O kaya'y magkubli sa likod ng ulap.

Ngunit batid nating iyon nga'y sisikat

At hanggang tuluyan na itong maganap
Wala pa rin tayong gantimpalang tiyak
Pagkat ito'y di pa naipapanganak.

Isang araw na lang ang nalabi -- NGAYON

Ang kahit na sino'y may pagkakataong
Ang pakikidigma ay maipagtanggol
Sa loob ng isang araw lamang ukol.

Kaya lamang tayo nanganlulupaypay

Ay kung ang pasanin ng dalawang araw --
Ang kahapo't bukas ay pinagsasabay
At pinagsasama nang walang dahilan.

Di ang karanasan ng ngayon ang sanhi

Nitong pagkabaliw ng tao, kung hindi
Iyang pagsisising taos at matindi
At ang nadaramang mapait, mahapdi...

Hinggil sa kung anong bagay na naganap

Doon sa kahapong wala na't lumipas,
At ang pagkatakot na bumabagabag
Sa isasalubong niyang bagong bukas.

Kaya tayo sana'y matutong mamuhay

Sa isang panahon nang isang araw lang.