You are on page 1of 5

Si Pingkaw

Maikling Kwentong Hiligaynon


Ni Isabelo S. Sobrega

Naalimpongatan ako sa pagtulog nang hapong iyon sa sigawan at nanunuyang tawanan


ng mga bata sa kalsada. Dali-dali akong bumangon, nagpahid ng pawis at dumungaw sa
bintana. Si Pingkaw pala na sinusundan ng mga bata. Gula-gulanit ang kanyang damit na
ilang ulit nang tinagpian at may medyas ang isang paa na ewan kung asul o berde.
Malayo siya kaya't di ko Makita nang mabuti. Sa kabilang binti, may nakataling pulang
papel de Hapon na may kabit na lata sa dulo. Sa kanyang ulo, may nakapatong na palara
na kumikinang tuwing tinatamaan ng sinag ng araw.
“Hoy, Pingkaw,” sigaw ng isang bata na nakasundong abot sa tuhod at may itinatawing-
tawing sa daga. “Sige nga, kumanta ka ng blak is blak.”
“Ay, hiya ako,” nag-aatubiling sagot ng babae, sabay subo sa daliri.
“Kung ayaw mo, aagawin namin ang anak mo,” nakangising sabat ng pinakamalaki sa
lahat, mahaba ang buhok at nakakorto lamang. At umambang aagawin ang karga ni
Pingkaw.
Umatras ang babae at hinigpitan pa ang yapos sa kanyang karga.
“Sige agawin natin ang kanyang anak,” sabi nilang pahalakhak habang pasayaw-sayaw
na pinalilibutan si Pingkaw.
Maya-maya'y nakita kong lumuhod si Pingkaw sa lupa at nag-iiyak na parang bata.
“Huwag niyo naming kunin ang anak ko. Isusumbong ko kayo sa meyor.” Patuloy pa rin
ang panindyo ng mga bata kahit na lumakas ang hagulhol ni Pingkaw.
Nakadama ako ng pagkaawa kay Pingkaw at pagkainis sa mga bata. Kaya't sumigaw ako
para takutin sila. “Hoy mga bata, salbahe n'yo! Tigilan n'yo ang pagtukso sa kanya.”
Ewan kung sa lakas ng pagsigaw ko'y natakot ang mga batang isa-isang nag-aalisan.
Pagkaalis nila, tumingala si Pingkaw sa akin at nagsabi:
“Meyor, kukunins nila ang aking anak.”
Hindi ko mapigilan ang aking pagngiti. May koronel, may sergeant, may senador siyang
tawag sa akin. Ngayon meyor na naman. “O sige, hindi na nila kukunin yan. Huwag ka
nang umiyak.”
Ngumiti siya sa akin. Inihele ang kayang karga. Nahulog ang basahang ibinalot sa lata ng
biskwit. Dali-dali niya itong pinulot at muling ibinalot sa lata.
“Hele, hele tulog muna, wala ditto ang iyong ina…” ang kayang kanta habang ang lata'y
ipinaghele at siya'y patiyad na nagsasayaw.
Natigilan ako.
At naalala ko ang Pingkaw na dati naming kapitbahay sa tambakan, nang hindi pa siya
ganito.
Ang paghahalukay ng basura ang kanyang hanapbuhay (sa amin ang tambakan ng
syudad) at ditto nagmumula ang kanyang makakain, magagamit o maipagbili. Madalas
siyang umawit dati-rati. Hindi naman kagandahan ang kanyang tinig -basag at boses-
lalaki. Subalit kung may ano itong gayuma na bumabalani sa pandinig. Ewan kung dahil
sa tila malungkot na tinig ng kanyang paghehele o kung dahil sa pagtataka sa kanyang
kasiyahan gayong isa lamang siyang naghahalukay ng basura.
Kadalasan, pabalik na siya niyang galling sa tambakan. Ang kariton niya'y puno ng
kartong papel, bote, mga sirang sapatos, at sa loob ng bag na burin a nakasabit sa gilid ng
kanyang kariton, makikita mo ang kanyang pananghalian. Ito'y mga tira-tirang sadinas,
karne norte o kaya'y pork and beans, pandesal na kadalasa'y nakagatan na at kung
minsan, kung sinuswerte, may buto ng fried chicken na may lamang nakadikit. Sa
kanyang yayat na katawan masasabing tunay na mabigat ang kanyang tinutulak, ngunit
magugulat ka, tila nagagaanan siya at nakakakanta pa ng kundimang Bisaya.
Pagdating niya sa harap ng kanilang barung-barong, agad niyang tatawagan ang kanyang
anak: “Poray, Basing, Takoy, nandito na ako.” At ang mga ito, dali-daling nagtakbuhan
pasalubong sa kanya habang hindi makaringgan sa pagtatanong kung may uwi ba raw
siyang dyens na estretsibol; ano ang kanilang pananghalian, nakabili ba raw siya ng
bitsukoy?
Dalawang taon kaming magkapitbahay ngunit hindi ko man lamang nalaman ang
kanyang tunay na pangalan. Pingkaw ang tawag ng lahat sa kanya, b'yuda na s'ya.
Namatay ang kanyang asawa sa sakit ng epilepsy habang dinadala niya sa kanyang
sinapupunan ang bunsong anak. Samantala, si Pisyang Tahur ay sumusumpa sa kanyang
paboritong santo na hindi raw kailanman nakasal si Pingkaw. Iba-iba raw ang ama ng
kanyang tatlong anak. Ang kanyang panganay, si Poray, ay labis na mataas para sa
kanyang gulang na labintatlong taon at masyadong payat. Tuwing makikita mo iting
nakasuot ng estretsibol na dala ng ina mula sa tambakan, maaalala mo agad ang panakot-
uwak sa maisan. Si Basing, ang sumunod, sungi ngunit mahilig pang pumangos tubo
gayong umaagos lamang ang katas sa biyak ng kayang labi. Ang bunsong ewan kung
tatlong taon pa lamang ay maputi at guwapung-gwapo. Ibang-iba sa kanyang mga kapatid
kaya kung minsa'y naisip mong totoo nga ang sinasabi ni Pisyang Tahur.
Pagkatapos mananghalian, aalisin na ni Pingkaw ang mga laman ng kariton, ihihiwalay
ang mga lata mga bote, mga kariton at iba pang nakalagay rito sa napulot sa tambakan
katulong ang kayang mga anak. Kinasanayan na ni Pingkaw na umawit habang
gumagawa. Kung minsan, sumasabay ang kayang mga anak at ang sungi ang siyang may
pinakamataas na tinig,. Pagkatapos, itutulak na niya ang kariton patungo sa Tsino na
tagabili.
Talagang mahal ni Pingkaw ang kanayang mga anak. Sa tambakan, karaniwang makikita
mo na sinasaktan ng mga ina ang kanilang mga anak, ngunit hindi mo man lamang
makikita si Pingkaw na inaambaan ang kanyang mga anak. “Ang mga bata,” nasabi
niyang minsang bumili siya ng tuyo sa talipapa at nakitang pinapalo ng isang ina ang
maliit na anak na nahuli nitong tumitingin sa malalaswang larawan, “hindi kailangang
paluin, sapat nang turuan sila nang malumanay. Iba ang batang nakikinig sa magulang
dahil sa paggalang at pagmamahal. Ang mga bata, kung saktan, susunod sa iyo subalit
magrerebelde at magkimkim ng sama ng loob.”
Sa tunggalian ng pamumuhay sa tambakan na roo, ang isang tao'y handing tumapak sa
ilong ng kapwa tao mabuhay lamang. Nakapagtataka si Pingkaw. Lubha siyang
matulungin lalo na sa katulad niyang naghahalukay lamang ng basura. Madalas siyang
tumutulong sa pagtutulak ng kariton ng iba lalo na ng mga bata at matatanda. Sinasabi rin
na sa pagsisimba niya tuwing Linggo hindi kukulangin sa piseta anf kayang
ipinamamahagi sa mga nagpapalimos.
Alam ng lahat sa tambakan ang pangyayaring ito. Minsan, nagkasakit ng el to rang
sunging anak ni Pingkaw. Nagtungo ang babae sa suking Tsino. Nakiusap na pautangin
siya. Magpapahiram naman daw ang Tsino ngunit sa isang kondisyon. Bukambibig na
ang pagkagahaman sa babae ng Tsino na ito: pinagdugtung-dugtong ng mga
tagatambakan kung ano ang kondisyong iyon sapagkat wala naman talagang nakasaksi sa
pag-uusap ng dalawa. Nalaman na ng lahat ang mga naganap; ang pagkabasag ng kawali
na inihambalos ni Pingkaw sa ulo ng Tsino.
Hindi rin nadala ni Pingkaw ang kanyang anak sa doctor. Pag-uwi niya, naglaga siya ng
dahon ng bayabas at ipinainom sa anak. Iyon nalamang ang nakapagpabuti sa bata.
“Nagpapakita rin na may awa ang Diyos. Kung ninais Niyang mamatay ang aking anak,
sana'y namatay na. ngunit dahil naisip pa Niyang mabuhay ito, nabuhay rin kahit hindi
naipadoktor,” ang sabi ni Pingkaw nang magpunta siya sa talipapa bago pa man gumaling
ang kanyang anak.
Minsang nag-uusap ang mga nagsisipagtipon sa talipapa tungkol sa bigas relip, at iba
pang bagay na ipinamimigay ng ahensya na nangangalaga sa mga mahihirap. Sumabat si
Pingkaw na nagkataong naroroon, “Bakit iaasa ko pa sa ahensya ang aking pamumuhay?
Malusog at masigla pa naman ako sa pagtutulak ng aking kariton upang tulungan.
Marami pa riyang iba na higit na nararapat tulungan. Ang hirap lang sa ating pamahalaan,
kung sino ang dapta tulungan ay hindi tinutulungan. Ngunit ang ibang mabuti naman ang
pamumuhay, sila pa ang nakatatanggap ng tulong. Kabaliwan…”
Iyan si Pingkaw. Kontento na siya sa kanyang naabot sa buhay.
Naganap ang sumunod na pangyayai kay Pingkaw nang ako'y nasa bahay ng aking
kapatid na may sakit. Isinalaysay ito ng aking mga kapitbahay pagbalik ko, at matinding
galit ang aking nadama.
Isang araw, matapos silang mag-agahan ng kayang mga anak, bigla na lamang namilipit
ang mga bata sa sakit sa tiyan. Ewan kung dahil sa sardines o sa kung ano mang panis na
kanilang nakain.
Natuliro si Pingkaw. Nagsisigaw. Tumakbo siya sa mga kapitbahay upang humingi ng
tulong. Ngunit wala silang maitulong maliban sa pagsabihan siyang kailangan dalhin ang
mga anak sa ospital.
Walang nagdaraang mga saasakyan sa kalyehon kaya sa kariton isinakay ni Pingkaw ang
kanyang mga anak. Nagtungo siya sa bahay ng isang doktor na malapit lamang, ngunit
wala ang doktor at naglalaro ng golp, ayon sa katulong.
Itinulak niyang muli ang kariton at nagpunta sa bahay ng isa pang doktor. Matagal siyang
tumimbre nakita niyang may sumisilip-silip sa bintana.
Kaya nagugulkuhang itinulak na naman ni Pingkaw ang kanyang kariton papuntang
bayan. May doktor doon ngunit wala naming gamut para sa nalason.
Halos hindi makakilos sa pagod si Pingkaw, bukod pa sa kanyang lubhang pagkalumbay
sa pagiging maramot ng kapalaran. Ipinagpatuloy niya ang pagtulak ng kariton.
Nang makarating siya sa punong kalsada, maraming sasakyan ang kanyang pinahinto
upang isakay ang kanyang mga may sakit na anak ngunit wala ni isa sa mga ito ang
tumigil. Maya-maya napansin niyang hindi na kumikilos ang kanyang panganay. Para
siyang sinakluban ng langit nang mabatid niyang hindi na ito humihinga. Umiiyak siyang
nagpatuloy sa pagtulak ng kariton para iligtas ang buhay ng natitira pa niyang dalawang
anak. Maraming tao ang may pagkamanghang nagmasid sa kanya, subalit wala kahit isa
mang lumapiot upang tumulong. Tumalbug-talbog ang katawan ng kanyang mga anak sa
kariton habang nagdaraan ito sa mga lubak-lubak ng kalsada.
Pakiramdam niya'y isang daang taon na siya nang makarating sa pambansang ospital.
Matapos ang pagtuturuan ng mga doktor at narses na ang tinitingnan lamang ay mga
pasyenteng mayayaman na wala naming sakit, binigyan din ng gamut ang dalawang anak
ni Pingkaw.
Nang gumabi'y namatay si Poray, ang pinakamatanda. Dalawang araw pa ang lumipas,
sumunod namang namatay ang bunso.
Nakarinig na naman ako ng kaguluhan. Muli akong dumungaw. Si Pingkaw na nagbalik,
sinusundan na naman ng mga pilyong bata.
“Hele-hele, tulog muna, wala dito ang iyong nanay…” ang kanta niya, habang
ipinaghehele ang binihisang lata

You might also like