ANG PAMANA

Ni Jose Corazon De Jesus

Minsan ang ina ko’y nakita kong namamanglaw,

naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan.

Sa pilak ng kanyang buhok na hiblang katandaan,

Nakita ko ang maraming taon noong kahirapan

Sa guhit ng kanyang pisnging lumalalim araw-araw,

Nakita kong ang ina kong tila man din namamanglaw

At ang sabi itong piyano’y say’o ko ibibigay

Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan

Mga silya’t aparador sakay Tikong ibibigay

Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.

Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha.

Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa

Subalit sa king mga mata’y may namuong mga luha

Ni hindi ko mapigilan at hindi ko masansala

Naisip ko ang ina ko, ang ina kong kaawa-awa

Tila kami ay iiwan na’t may yaring huling nasa.

Na sa halip na magalak sa pamanang mapapala

Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita

Napaiyak akong tila isang kawawang bata’t

Niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.

Ang ibig ko sana Nanay, ikay aking makapiling at

Huwag ko nang makitang ika’y nalulungkot man din

Oh ina ko, ano ba at naisip ang pagahtiin ang mga

kayamanang maiiwan mo sa amin?

Wala naman yaong sagot, baka ako ay tawagin,

ni Bathala nag mabuti malaman mo ang habilin

itong piyano mga silya at salamin,

pamana ko na sa inyo mga bunsong ginigiliw.

Ngunit Inang ang sagot ko, ang lahat ng kayamanan

at kasangkapan ay hindi ko kailangan.

Aaanhin ko ang piyano kapag ika’y namatay

ni hindi ko matutugtog sa tabing iyong hukay.

Ang ibig ko’y ikaw inang at mabuhay ka na lamang

ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman

ni hindi ka maaaring pantayan ng daigdigan,

ng lahat ng ginto rito,

pagkat ikaw o ina ko, ika’y wala pang kapantay.