You are on page 1of 2

Ang panitikan ayon sa anyo

Ayon sa anyo, ang panitikan ay nahahati sa tatlong uri. Ito ang patula, patuluyan at
patanghal.
Ang panitikan ay nasa anyong patula kung ito ay saknungan na ang bawat taludturan
ay maaaring may bilang o sukat ang mga pantig at may magkakasintunog o
magkakatugmang pantig sa hulihan. Maaari rin naman itong malaya at wala ang mga
katangiang unang nabanggit.

Patuluyan naman ang anyo ng panitikan kung tulad lamang sa pang-araw-araw na


takbo ng pagsasalita o mga kaisipan ang paglalahad. Sa halip na pasaknong ang mga
taludtod, ito ay patalata.

Ang panitikan ay patanghal kung ito’y isinasadula sa entablado, sa bahay, o sa


bakuran o kahit na sa daan o saanman. Ito’y maaaring patula o patuluyan, dahil
maaaring ang diyalogo nito ay nasusulat sa alinman sa dalawang anyo. Ang panitikan sa
pagtanghal na kaanyuan ay hindi nagiging ganap hangga’t hindi ipinapalabas o
isinasagawa sa tanghalan o dulaan. Salitaan ang pagkakasatitik nito. Maaaring
magkaroon ng tatlo, dalawa o isang yugto na ang bawat yugto ay binubuo ng tagpo.
Noong unang panahon, sa moro-moro ang tagpo ay tinatawag na kuwadro.

Ayon sa paghahalin, ang panitikan ay napapangkat sa dalawa. Ang una ay sa paraan


ng paglilipat ng dila o bibig. Ang paraang ito ay tinatawag na pasalindila. Ito ay
nangyari noong unang panahon sa dahilang ang mga ninuno natin noon ay hindi pa
maalam sa sistema ng pagsulat kaya puro pabigkas lamang ang paraan na kanilang
ginagamit. Paulit-ulit nilang pinapakinggan hanggang sa matanim sa kanilang isip ang
mga tula, awit o nobela. Kadalasan, nagtitipun-tipon sila upang makinig ng mga
kuwento, dula, awit at tula. Sa palagian nilang pakikinig at pagbigkas, naisasalin ito
hanggang sa susunod na henerasyon.

Ang pangalawang uri ng panitikan ayon sa paghahalin ay ang pasalinsulat.


Nangyari ito noong panahong natutuhan na ng ating mga ninuno ang alpabeto. Ang mga
panitikan ay isinulat o inukit at ginuhit sa balabak ng kahoy o mga dahun-dahon. Nang
dumating ang mga Kastila, dala nila ang imprenta. Sa pamamagitan ng paglilimbag, ang
ilan sa mga katutubong panitikan ay naimprenta at napag-ingatan ngunit ang karamihan
ay di-naitala hanggang sa tuluyan nang nakalimutan at nawala.

Sa kasalukuyan, dahilan sa mabilis na pag-unlad ng mga kagamitang elektroniko,


ang pamamaraan ng paghahalin ng panitikan sa pamamagitan ng pasalinsulat ay
untiunting
napapalitan na. Sa gamit ng mga tape recorder, plaka, VHS tapes, at disk sa
computer, darating ang araw na ang mga aklat ay halos hindi na mabubuklat. Ang
bagong paraan ng paghahalin na ito ay matatawag na pansalintroniko.
Ang panitikan ayon sa anyo

Ayon sa anyo, ang panitikan ay nahahati sa tatlong uri. Ito ang patula, patuluyan at
patanghal.

Ang panitikan ay nasa anyong patula kung ito ay saknungan na ang bawat taludturan
ay maaaring may bilang o sukat ang mga pantig at may magkakasintunog o
magkakatugmang pantig sa hulihan. Maaari rin naman itong malaya at wala ang mga
katangiang unang nabanggit.

Patuluyan naman ang anyo ng panitikan kung tulad lamang sa pang-araw-araw na


takbo ng pagsasalita o mga kaisipan ang paglalahad. Sa halip na pasaknong ang mga
taludtod, ito ay patalata.

Ang panitikan ay patanghal kung ito’y isinasadula sa entablado, sa bahay, o sa


bakuran o kahit na sa daan o saanman. Ito’y maaaring patula o patuluyan, dahil
maaaring ang diyalogo nito ay nasusulat sa alinman sa dalawang anyo. Ang panitikan sa
pagtanghal na kaanyuan ay hindi nagiging ganap hangga’t hindi ipinapalabas o
isinasagawa sa tanghalan o dulaan. Salitaan ang pagkakasatitik nito. Maaaring
magkaroon ng tatlo, dalawa o isang yugto na ang bawat yugto ay binubuo ng tagpo.
Noong unang panahon, sa moro-moro ang tagpo ay tinatawag na kuwadro.

You might also like