Ang Pabula ng Kabayo at Kalabaw

Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw
ay inipon niya ang kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang
kabayo at kalabaw. Maaga pa ay sinimulan na nila ang mahabang
paglalakbay.

Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at pang-

hihina ang kalabaw dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit.

"Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit

keysa sa iyo. Maaari bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?"
pakiusap ng kalabaw.

"Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo,"
anang kabayo na lalo pang binilisan ang paglalakad.

"Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng

dala ko. Nanghihina ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig
sa ilog kapag ganito katindi ang init ng araw dahil madaling mag-init ang
katawan ko," pakiusap pa rin ng kalabaw.

"Bahala ka sa buhay mo," naiinis na sagot ng kabayo.

Makaraan pa ang isang oras at lalung tumindi ang init ng araw. Hindi
nagtagal at ang kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya
ay pumanaw.

Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng

gamit na pasan ng kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang
makalakad dahil sa naging napakabigat ng kanyang mga dalahin.

"Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito

kabigat ang pasan ko ngayon," may pagsisising bulong ng kabayo sa
kanyang sarili.

Mga aral ng pabula:

Ang suliranin ng kapwa ay maaaring maging suliranin mo rin kung hindi
mo siya tutulungan. Ang makasariling pag-uugali ay may katapat na
kaparusahan. Ang mga pasanin natin sa buhay ay gagaan kung tayo ay
magtutulungan.
Ang daldal pagong
Kapag ang isang pagong nakatira malapit sa isang lawa sa isang kagubatan. Isang araw na
siya natutugunan ng isang pares ng gansa na dumating sa uminom ng tubig mula sa dagat-
dagatan. "Hello", sabi ng pagong sa. "Ito ay isang magandang araw. Masyadong mabuti sa
umupo sa loob ng bahay. Saan ka nakatira?"

"Hindi malayo mula dito" sumagot Shanti, isa sa mga gansa. "Kami ay madalas na dumating sa
uminom ng tubig, ngunit hindi namin makikita mo bago."

"Ako ay karaniwang manatili sa loob ng bahay," sumagot ang pagong.

Siya at ang mga gansa ay naging mga kaibigan at nagsimula pulong araw-araw. Ang pawikan
ay dumating sa labas ng pond at ang tatlong Gusto gastusin ng isang mahabang oras sa gala
sa gubat sa kabutihang-palad ng

pakikipag-usap at gossiping.

Hindi nagtagal, nagkaroon ng gutom at ang mga puno sa kagubatan namatay bilang ng ilog at
ponds tapang-up. Maraming mga ibon at hayop ay namatay dahil sa walang tubig na
makukuha. Yaong na nanirahan sa kagubatan na nagsimula naghahanap ng iba pang lugar
upang mabuhay. Kahit na gansa ang nagpasya na umalis para sa isang mas mahusay na lugar.

Bago Aalis, sila ay dumating sa ang pagong at sinabi, "Kami ay nagpasya na umalis mula sa
dry gubat bago tayo mamatay din. Kami ay dumating sa-paalam sa iyo at gusto mo ang lahat ng
mga pinakamahusay na."

"Kaya ikaw ay Aalis ako sa mukha ng aking kamatayan?" cried pagong ang. "Anong uri ng mga
kaibigan ng ka? Ako kaya takot na naninirahan dito nag-iisa at nakaharap na ito nakamamatay
na kapaligiran. Dalhin ako sa inyo," siya pleaded.

"Paano kami magdadala sa iyo sa amin?" Shanti sumagot. "Maaari mong hindi lumipad. Hindi
namin nais na umalis ka dito sa mukha ng kamatayan, ngunit hindi namin alam kung paano
dadalhin ka sa amin."

"Alam ko hindi ko lumipad," pagong ang nagsabi na may luha sa kanyang mga mata. "Ngunit
maaari ka tumulong ako. Maaari ko bang sabihin sa iyo kung paano, kung ikaw ay pumapayag
na dadalhin ako kasama."

"Paano?" Gansa ang tatanungin. "Kami ay magdadala sa iyo kung kaya namin."

"Lahat ng mga karapatan at pagkatapos," sinabi ang pagong na may isang mag-sign ng
kaluwagan. "Kumuha ng isang malakas na stick at hawakan ito sa magkabilang panig sa iyong
beaks. Ako hold papunta sa gitna, sa aking bibig. Pagkatapos ay maaari mong lumipad dala
ako kasama."

Shanti at ang kanyang partner kaagad tinanggap ang proposal at set out upang mahanap ang
isang naaangkop para sa tubigan ng bagong bahay ng pagong. Kapag sila ay natagpuan ng
isa, sila ay bumalik sa pagong na may isang malaking stick.

"Ngayon na ay isang mahusay na strong stick," sabi ng pagong sa. "Hayaan sa amin malaro
ang aming paglalakbay. Lugar na ito ay nagiging isang bit masyadong tuyo."

"Lahat ng mga karapatan, sabihin sa amin malaro ang aming paglalakbay," sumagot
Shanti."Ngunit unang, tandaan na dapat hindi ka nagsasalita sa lahat. Kung bukas ang iyong
bibig, ikaw ay mahulog. Kaya tandaan na manatiling tahimik sa buong paglalakbay."

"Hindi ako isang tanga," sumagot ang pagong. "Alam ko kung ano ang maaaring mangyari."

"Well pagkatapos, ipaalam sa amin pumunta," Shanti sinabi. "Gusto kong magdadala sa iyo sa
amin sa aming mga magagandang pond kung saan alam namin na kayo ay pagpunta sa
magiging masaya, at maaari naming live ang paraan ay sa kagubatan. Hindi namin nais na
mawala ka."

Sila ay nagsimula ang kanilang paglalakbay patungo sa kanilang bagong bahay. Ang pawikan
ay kinuha ng hanggang sa ang mga tanawin ang makikita siya nakita kasama ang paraan, at
very madalas siya nadama tulad ng sinasabi ng isang bagay tungkol sa mga ito.Subalit siya
remembered Shanti's payo.

Nagtagal sila ay paglipad sa loob ng isang malaking lungsod, kung saan doon ay isang
pulutong ng mga tao. Biglang nakita nila ang isang karamihan ng tao pumapalakpak at mga
kamay na nakaturo sa kanila, sinasabi, "tumingin, tumingin doon! Ang gansa ay dala isang
malayo gago pawikan."

Ang pawikan ay naging napaka-galit. maaaring hindi niya madala ito sa anumang mas at
binuksan ang kanyang bibig upang sabihin sa karamihan ng tao off. Siya ay nahulog pakanan
papunta sa gitna ng karamihan ng tao at namatay.

"Ano ang isang hunghang pagong," laughed isa sa mga maraming tao. "Ba siya sa tingin niya
ay lumipad sa pamamagitan ng kanyang sarili?" Ang iba ay sumali sa kanya sa paggawa ng fun
ng pagong's katangahan ang, habang ang gansa cried para sa kanilang pagkawala. Sila ay
malungkot at ang kanilang mga puso ay napuno ng kirot. "Ang aming mga mahihirap na
kaibigan," cried Shanti. "Ay hindi niya maunawaan na ang tunay na kaligayahan ay dumating
mula sa pagsunod sa tahimik."